گذشته

علائق نوستالژیک ما، سبکی‌ذهن نیست، بهانۀ نوشتن نیست، وجهی از ارجاع‌بیانی نیست، روی سن رفتن و رقصیدن نیست، تلاش برای بازگشتن به گذشته نیست، و...

تنها یاد است، حسرت و کشش مبهمی در درون ذهن و دل آدمی، درد آدم بودن. دردی که امروز را با دیروز به مقایسه می‌نشیند و هربار چیزی در گذشته، او را به سوی خویش می‌کشد. 

رنگ‌های دیروز خاکستری است و تیره؛ و رنگ‌های امروز روشن و شفاف و براّق، اما در رنگ دیروز خودم را گرچه کمی تیره تر، ولی بشّاش‌تر و عاشق‌تر و سرزنده‌تر و پر از حمایت می‌بینم. 

 

نمی‌دانم چرا هر وقت صورتت را به سوی گذشته برمی‌گردانی چشمانت برق می‌زند!