« ... از مقاله غوثیه (معراجیه) حضرت امام محی الدین سید عبدالقادر الکیلانی (قدس الله سره العزیز) که از طریق الهام باطن به آن حضرت در قالب الفاظ درآمده:
... ثُمَّ قالَ لی یا غَوْثَ الْأَعْظَمْ إِذا رَأَیْتَ الْمُحْتَرِقَ بِنارِ الْفَقْرِ وَ الْمُنْکَسِرَ بِکَثْرَه الْفاقَه فَتَقَرَّبْ إِلَیْهِ لِأَنَّهُ لا حِجابَ بَیْنی وَ بَیْنَهُ
و مرا گفت یا غوث الاعظم هرگاه کسی را دیدی که به آتش فقر سوخته و به کثرت بینوایی شکسته شده به او نزدیک شو ؛ چون بین من و او پرده ای نیست.
ثُمَّ قالَ لی یا غَوْثَ الْأَعْظَمْ قُلْ لِاَحْبابِکَ وَ اَصْحابِکَ اغْتَنِموا دَعْوَه الْفُقَراء فَإِنَّهُمْ عِنْدی وَ اَنَا عِنْدَهُمْ
و مرا گفت یا غوث الاعظم دوستان و یاران را بگو :
دعای فقراء را غنیمت شمرند زیرا که ایشان نزد من و من نزد ایشانم.
ثُمَّ قالَ لی یا غَوْثَ الْأَعْظَمْ لَوْ قَرُبَ مِنِّی أَحَدٌ لَکانَ مِنْ أَهْلِ الْمَعاصی لِأَنَّهُمْ أصْحابُ الْعَجْزِ وَ النَّدَم؛
و مرا گفت یا غوث الاعظم اگر مقربی به من باشد (احدی به من تقرب یابد) همانا گناهکاری است که خود را ناتوان و پشیمان میبیند.
ثُمَّ قالَ لی یا غَوْثَ الْأَعْظَمْ أَلْعَجْزُ مَنْبَعُ الْأَنْوارِ وَ الْعُجْبُ مَنْبَعُ الظُّلْمَه
و مرا گفت یا غوث الاعظم (روءیت) عجز سرچشمه نورها و خویشتن بینی سرچشمه ظلمت است.
ثُمَّ قالَ لی یا غَوْثَ الْأَعْظَمْ بَشِّرِ الْمُذْنِبینَ بِالْفَضْلِ وَ الْکَرَمِ وَ بَشِّرِ الْمُعْجِبینَ بِالْعَدْلِ وَ النِّقَمْ
و مرا گفت یا غوث الاعظم گناهکاران را به فضل و کرم بشارت و خودبینان را به عدل و نقمت خبر ده.
ثُمَّ قالَ لی یا غَوْثَ الْأَعْظَمْ أَهْلُ الطّاعَهِ یَذْکُرُونَ النَّعیمَ وَ أَهْلُ الْعِصْیانِ یَذْکُرُونَ الرَّحیمْ
و مرا گفت یا غوث الاعظم طاعت کنندگان از نعمت های بهشتی یاد میکنند در حالی که گناهکاران از خدای مهربان.
(فیوضات الربانی و المقالات الذوقیه لسیدنا الامام عبدالقادر الکیلانی قدس الله سره العزیز)»
پی نوشت :
شاید برای آغاز سال نو، مواعظ ، آنهم مواعظ عارفی دور از فرهنگ ما، با چنین ادعایی که این مواعظ را الهام گرفته و... دور از قاعده و مرام ما باشد. اما تو بگو کدام فعل ما با قاعده و مرام، ساز است؟
راستش هر موعظه‌ای که در آن بر خاکساری و پرهیز از خیره‌سری، بخصوص خود "بزرگ‌پنداری" و "عُجب" تاکید شود، برای من پراهمیت است.
