خطر ...

 روزی نوشته بودم که نوشتن از «موضوعات مهم اما بی‌خطرِ انتخاب‌های مهم» در روزگارِ «ضرورت انتخاب‌های خطیر»، نامردی و نامردمی است.

اکنون اعتراف می‌کنم که  مدتهاست که مقیاس از کف داده‌ام و نمی‌دانم "انتخاب خطیر"  و اقتضاء مروت چیست؟  دانسته ام آنچه انتخابم را تعیین می‌کند بیش از ضرورت‌های بیرونی میل‌های درونی است.

       چه کتمان که ما با پای میل خویش راه می‌رویم. الزام‌های ما هرچه باشد در بطن تحلیل‌ها و توجیه‌های ذهن ما معنی می‌گیرند. از این رو آنکه میلش گفتن است جز با گفتن و نوشتن آرام نمی‌گیرد. 

       بادا که اگر در آینده نیز چیزی نوشتم بی شک در برج عاج تحلیل آکادمیک باشد؛ زیرا حرکت با این جریان و با این فرمان کمتر از آن بوی عفن احساس و شعار و دل‌خوش کردن و ملاحظه "هزار اطراف" به استشمام می‌رسد. اگر ناسزایم میگویی این ها را نیز در لیست بیاور...