آن روزها «کوه بودم و فرهاد ؛ تیشه بودم و فریاد» در ما گله ای وحشی تاخت می‌کرد.
اما این روزها، این روزهای نابکار، زمین برای تاخت تنگ و دلمان تنگ و سینه مان تنگ.
این روزها پیری جان و افول ایمان، و کم کَمک صدای پای مرگ، حالی برای اسب های وحشی خیال نمی‌گذارند. خیال‌های خام و وحشی این روزها پخته و سربراه شده اند. درست مثل دنیا که در سربه راهی دارد می‌میرد.
